Er kwam mij ter oren dat er overlast is ondervonden van geteisem. Het kriebelt, het knaagt het kruipt waar het niet gaan kan. Het voorziet iedereen en mij in het bijzonder van bulten, gezwellen, pusuitbraken, fistels die ooit groen waren maar nu neigen naar paars. Er stroomt iets kleverigs uit. Het vormt een beekje op de vloer, nadat het via mijn schouders, mijn armen, de topjes van mijn vingers, naar beneden is gegleden en als de neerslag van een willekeurige novemberstorm op de grond is gekletterd.
Het brandt.
In mijn hart.
De vloer weg.
Als je blijft kijken zie je de geulen ontstaan die over enkele jaren mijn patronen zullen vormen die er op hun beurt voor zullen zorgen dat ik niet meer anders kan dan meegaan en toegeven. Toegeven aan de overlast waar het gespuis zijn talenten in heeft gevonden.

Ik mag niet ik kan niet ik zal niet
Ik mag niet omdat ik kan niet omdat ik zal niet omdat
Ik mag niet want ik kan niet want ik zal niet want
Ik had al ik kon al ik moest al
Ik had al moeten ik had al kunnen ik had al willen ik had al zullen
Ik kon al moeten ik kon al kunnen ik kon al willen ik kon al zullen
Ik moest al moeten ik moest al kunnen ik moest al willen ik moest al zullen

Het heffe onderhandelt niet
Meandert minder dan een West-Europese keukenkraan
Het is veel en ik ben niets
Behoudens al het negatief onsmakelijk zwakzinnige
Ik belichaam de schepping van antisemitisme en ander onheil
Vanbinnen ben ik partieel Adolf H.
Die alleen goed was omdat hij geen dieren at

© 1998-2020, Maaike van Maltha, All Rights Reserved.