7. EXT. KAMP. OCHTEND.
Het is ochtend, veel kabaal. Mette wordt daar wakker van. Er
rennen kinderen door het kamp, niemand keurt Mette een blik
waardig. Mette weet niet waar ze moet kijken en snapt niet
waarom het zo onveilig en chaotisch aanvoelt.

KIND 1
Maren komt eraan!

Er rennen nog meer kinderen door het kamp. Dan komen Tore,
Theis en, achter hen, Maren aanlopen. Tore duwt twee
kinderen (7 en 13) naar voren. Hij gooit de kinderen voor de
voeten van Mette neer. Mette probeert te gaan staan, maar
slaagt in niet meer dan een opkrabbelpoging. Ze rukt met
haar armen om het touw los te krijgen, maar dat geeft
allerminst mee; het snijdt alleen maar dieper in haar
polsen. Om de kinderen die Tore op de grond heeft geduwd,
vormt zich een kring. Maren stapt naar voren.

MAREN
(ijzig)
Wie gaat me vertellen waar ik nu
naar kijk?

Er valt een stilte. Niemand durft zich uit te spreken, bang
dat hij/zij als verrader gezien zal worden.

MAREN (CONT’D)
Ik kan het jullie ook allemáál
moeilijk maken. Kom op.

Een klein, donkerblond meisje met twee vlechten aarzelt
even, maar doet dat een ieniemienie stapje naar voren.

KIND 2
(zacht)
Ze probeerden eten te stelen…

Vanuit een sadistisch oogpunt wil Maren het nog een keer
horen.

MAREN
Wat?

KIND 2
Ze… Ze probeerden eten te stelen.

Er valt een ijzige stilte. De meeste kinderen kijken naar de
grond/naar hun voeten. Een enkeling kijkt de groep rond,
maar corrigeert dat direct als blijkt dat Maren, Tore en
Theis verder de enigen zijn die dat ook doen.

MAREN
(verzucht, alsof ze geen
andere uitweg ziet)
Als jullie meer eten willen dan we
jullie geven, moeten jullie dat
zelf maar regelen. Vreet elkaar
maar op.

Alle kinderen schrikken op en kijken naar elkaar. Vol
ongeloof kijken ze ombeurten naar Maren, die onverschillig
lijkt over wat ze zojuist gezegd heeft. Er ontstaat rumoer,
kinderen fluisteren, andere kinderen kreunen ten teken van
afschuw. Maren onderbreekt hen.

MAREN
En een beetje snel alsjeblieft. Kom
op, ik heb wel wat beters te doen.

Niet helemaal zeker van of ze dit echt gaan doen, staan de
twee kinderen op en kijken elkaar aan. Ze geven elkaar een
hand en lopen een stukje uiteen (wel binnen de cirkel). Een
soort serene rust die 2, 3 seconden aanhoudt. Daarna storten
de kinderen zich op elkaar. Er wordt gevochten. Het
zevenjarige kind wordt vermoord door het dertienjarige kind.
Tore en Theis beginnen te applaudiseren. Als ze merken dat
de groep niet meedoet, moedigen ze die met handgebaren aan
om te juichen. Dat gebeurt. De dertienjarige die zojuist de
strijdt heeft gewonnen, wordt huilend afgevoerd door
anderen. Mette kijkt Tore vol ongeloof een kort ogenblik
aan. Daarna draait hij zich om en volgt Maren, die kort
daarvoor is vertrokken.

---

© 1998-2020, Maaike van Maltha, All Rights Reserved.